این یک پست طولانیست . امیدوارم که تا انتها بخونید. گرچه خیلی‌ها اینجا رو با اینستاگرام و توییتر اشتباه میگیرن و انتظار دارن پست‌ها بیشتر از ۵ خط نشه . ولی اینجا وبلاگه و توی وبلاگ اتفاقا پست‌هات باید پر و پیمون باشن تا اونی که واقعا وبلاگ رو می‌شناسه و خواننده وبلاگه کلی حال کنه . چون میدونه برای نوشتن پست چقدر وقت گذاشتی که طولانی شده و این یعنی که اون مخاطب برای تو مهم بوده که تو براش کلی تایپ کردی . برای همین مرسی که تا انتهای این پست می‌خونین.
من ، هاتف ، وبلاگ‌نویس امروز و دیروز و سال پیش و پنج سال پیش نیستم . من از سال ۸۳ که میشه ۱۷ سال و یک ماه و هشت روز وبلاگ نوشته‌ام تا به امروز . یعنی کوله‌باری از تجربه را دیدم . با نسل‌های مختلف وبلاگ‌نویسی کردم . کسانی که اکنون هم سن من هستن . یا کسانی که بیشتر از من سن دارن و یا کسانی که از من خیلی سنشون کمتره. گرچه اصلا داستان سن رو دخیل توی سبک نوشتن نمی‌دونم و فکر می‌کنم هر وبلاگ بیانگر وجود اون آدم در اون فضای مجازیه . همچنین خیلی هم معتقد به داستان بلاگر قدیمی و عیره هم ندارم شما می‌تونی یه وبلاگ‌نویس ده ساله باشی و آشغال مطلق هم باشی . آشغال به لحاظ رفتاری . یعنی آدمی که بقیه رو اذیت میکنه . در مورد تاریخچه وبلاگ‌نویسیم اینجا نوشتم . اما معتقد به این نیستم . به نظرم رفتار و کردار وبلاگ‌نویس و همچنین مطالبی که توی وبلاگش می‌نویسه و علاقه‌مندانشه که از همه مهم‌تره . حتی نوع و سبک نوشتن آدم‌ها هم یک مساله کاملا شخصی و سلیقه‌ایه و به کسی مثل من اصلا مربوط نمیشه . من اگر دوست داشته باشم می‌خونم و اگر دوست نداشته باشم نمی‌خونم . اما اخیرا مشکلاتی در فضای وبلاگ‌نویسی بوجود اومده و باعث شده که خیلی از وبلاگ‌نویس‌ها مثل خودم مدتی از اون سرویس برن . دیگه توی اون سرویس ننویسن . برن تو سرویس دیگه و یا کلا با فضای وبلاگ‌ها خداحافظی کنن . اسم زیاد دارم که بگم به خاطر یک سری بدرفتاری‌ها ، این آدم ها که قلمشون هم خوب بوده دیگه ننوشتن! توی این متن مخاطب زیاده که من مخاطب قرارشون دادم ولی اینطوری ممکنه به شما که ممکنه اینکاره نیستید هم ناراحتی به وجود بیاره. گرچه به نظرم کسی به خودش میگیره و ناراحت میشه که این کارها رو کرده . ولی خودم رو مخاطب حرف‌هام میگیرم که خود مخاطب‌های این حرف‌ها بفهمن خودشون ! هر کسی برای خودش میتونه یک گوشه وبلاگ بنویسه . ولی اجتماعی بودن وبلاگ‌ها و تماس داشتن نویسنده‌هاشون باعث ایجاد یک اجتماع بشن . یعنی وبلاگ‌ها برای خودشون یک شبکه شن که وبلاگ‌نویساش با هم اجتماع دارن . برای اینکه بشه این اجتماع رو تشکیل داد یک سری مشکلات باعث برهم زدن و یا سمی شدن این اجتماع میشن . برای همین این موضوعات رو نوشتم. من میتونم یک وبلاگ‌نویس یه گوشه وب باشم و با کسی کاری نداشته باشم و آشغال مطلق باشم . ولی وقتی داستان میشه که من می‌خوام اجتماع تشکیل بدم و در کنار چند نفر دیگه بنویسم ، اون وقت فکر می‌کنم رعایت این مسابل برای من ضروریه تا ضربه‌ای به این اجتماع نزنم .
۱. به من چه که یک وبلاگی فن یه خواننده و یا یه انیمیشنه!
وبلاگ‌هایی که فن هستن این روزها زیاد شدن و خیلی هم خوبه که آدم‌ها برای ارتباط برقرار کردن و فعالیت کردن می‌آن و از وبلاگ‌ها استفاده میکنن . کانال‌های تلگرام و.. هم بوده . همین که اومده توی وبلاگ داره فعالیت میکنه و نمی‌ذاره وبلاگ بمیره باید بهش بگیم دمش گرم . خیلی ممنون که وبلاگ رو برای این کارش انتخاب کرده . طرفدارهای انیمه‌ها ، طرفدارهای کی پاپ ، طرفدارهای رمان و داستان ،طرفدارهای بازی‌های مختلف کامپیوتری ، طرفدارهای سریال‌های مختلف ،طرفدار ایدل‌ها و طرفدارهای خواننده‌های مختلف از هر کشوری! به من هاتف چه ربطی داره که اینا دارن چه کار میکنن! اگر دوست داشتم وبشون رو می‌خونم . لینک می‌کنم و تعامل می‌کنم و اگر دوست نداشتم هم رد میشم! دیگه غلط اضافی می‌کنم برم توی نظرات به ایدلشون فحش بدم . یا تحقیرشون کنم . یا بگم احمقا k-pop دوست دارن و یا نمیگم بهشون ویب و یا هنتای دیدن که انقدر فلان و یا بگم خر انیمه می‌بینه!؟ لزوما وقتی که من به چیزی علاقه ندارم ، اون چیز هم هیچ آزاری به من نمی‌رسونه و توی لایف استایل یه آدم دیگست دیگه زرزر کردن من برای چیه . خود من رو اگر برین اینجا تاریخچه مو بخونین من برای چند تا خواننده وبلاگ زدم! اصلا سایت زدم! انجمن ساختم! وبلاگ‌های عجیب و غریبی ساختم! منم آیدل داشتم . حالا سنم بالا رفته و سعی می‌کنم توی خصوصی‌های خودم با هنرمندای مورد علاقه‌ام حال کنم دلیل نمیشه که بیام توی نظرای دیگران شر و ور بگم و زر بزنم . الان خیلی زیاد شده و دیدم میان تو وبلاگ‌ها نظر میدن که اینم شد آدم که براش وبلاگ زدی! یا وبلاگت خیلی داغونه! و باعث ناراحتی و اذیت میشن . یا اصن خودشونم فن یه چیز دیگه‌ان بعد میرن به وبلاگ‌های دیگه فحش میدن و کثافت کاری میکنن! من هاتفم! اگر یک وبلاگی رو دوست ندارم ، خیلی ساده از کنارش رد میشم و نمیرم توی نظرات نویسنده شو اذیت کنم! وبلاگ مال اونه و دوست داره هرچی دلش می‌خواد بنویسه. هرجوری دلش می‌خواد باشه ! به من ربطی نداره . مثل من باشید! راستی اینم بگم که این وبلاگ‌ها به نظرم می‌تونن قوی تر عمل کنن و خودشون بشن یه منبع خوب برای اون آیدلشون .
۲. وقتی کاری براشون نکردی پس خفه شو!
تمامی این بلاگرهایی که تو وبلاگ‌هاشون بازی‌های مختلف دارن ، داستان می‌نویسن ، فیکشن می‌نویسن . عکس درست میکنن . ستاره گل درست میکنن و اصن فن یه خواننده‌ای هستن . کنسرت براشون درست نکردیم . اینترنتشونم که این آشغاله که داریم می‌بینیم . همه چی دور و برشون بده و خبر بده . هیچ دلخوشی درست نکردیم. هیچ کاری براشون نکردیم .رهاشون کردیم به حال خودشوون بعد میریم و تو وبلاگ‌هاشون زر میزنیم تو نظرات و تحقیرشون می‌کنیم . وقتی که کاری براشون نکردیم پس بهتره خفه شیم و رد بشیم . زیاد دیدم کسایی که در مورد وبلاگ بقیه زیاد زر میزنن . من هم ممکنه از بعضی از این وبلاگ‌ها خوشم نیاد . ولی این سلیقه منه که دوست ندارم. چند نفر دوست دارن و فعالیت میکنن . من دوست ندارم مشکل منه نه مشکل اون وبلاگ . پس بهتره سکوت کنم و چیزی نگم و رد شم و بذارم اون آدم که تنها دلخوشی و تفریحش همون وبلاگشه ، آرامششو بهم نمیزنم و میذارم کارشو بکنه. مثل هاتف باشین
۳. هاتف خاله زنک نباش !
من اعتراف می‌کنم که چند سال پیش به شدت خاله زنک بودم . نه اینکه حرف ببرم بیارم . ولی به خاله زنک‌ها خیلی کمک می‌کردم و هیزم به آتیششون می‌ریختم . وقتی بلاگری پشت سر وبلاگ‌نویس دیگه‌ای حرف میزد متاسفانه من هم شریک صحبت می‌شدم . برخی از ادعاها متاسفانه درست بود از آدم‌ها و بعضی‌هاش هم نبود .چرا انقدر خاله زنک میشیم؟ اینجا فضای مجازیه . همه دو رو دارن . هیچ کس نمی‌آد توی وبلاگش بگه که بچه‌ها من یه متجاوزم ها ! بچه‌ها من وقتی نظر میذارم پیشنهادای بیشرمانه میدم ها . بچه‌ها من در روز دو بطری عرق نابی می‌زنما ! من گاهی دزدی می‌کنما! هیچ کس نمی‌آد اینو بگه . همه مون داریم تو وبلاگ نشون می‌دیم که خیلی خوبیم! خیلی باحالیم . خیلی سالمیم .همش داره به ما ظلم میشه و همیشه مهربون داستان ماییم. در صورتی که نیستیم . پشت کلا یه آدم دیگه است . من یه سال طول کشید که موفق شدم این عادت بد رو ترک کنم . اگر پشت سر کسی حرف زده میشه خب بشه . من گوش میدم . در مورد اون آدم هم یکم ملاحظه می‌کنم . اما دیگه آب توی آسیاب اون آدم نمی‌ریزم. دوستی ها قدیم توی وبلاگ قشنگتر بود چون واقعا همه خودشون بودن . وقتی آدم‌های بیشتری عضو شدن و وبلاگ‌نوشتن . اما اگر کمی آمار و احتمال بدونیم لای صد هزار نفر یه ۵۰ تا آدم بد هست . با اینکار دوستی‌ها پایدار می‌مونن . هاتف خاله زنک نیست. دیگه پشت سر کسی حرف نمیزنه . اگر هم کسی پشت سر کسی دیگه حرف زد خودش حرفی اضافه نمی‌کنه . حریم‌ها رو از بین نمی‌بره . مث هاتف باشید
۴. اینجا وبلاگه ، فرق داره !
صفحه اینستاگرام رو همه می‌تونن داشته باشن . اما وبلاگ رو آدم‌های خاصی دارن . آدم‌هایی که فکر میکنن یک جای خلوت و دنج و خوب می‌خوان تا توش بنویسن . توی اینستا تبادل شات داریم . فحش خواهر مادر داریم .کثافت کاری توی دایرکت داریم . فالور فیک داریم ، ادعا و گنده گوزی داریم ، صفحات چرت و پرت بدون هیچ محتوا با فالوزر بالا داریم . دنیا جهانبخت داریم ، ندا یاسی داریم ، شهره قمر داریم ، دونت اور تینک داریم ، کلی مدعی که هییچ نیستن داریم . خیلی کارهایی که توی اینستا آزاده تو وبلاگ اگر انجام بدی وصله ناجوره. من از اینستا اومدم وبلاگ ساختم . ولی اول روش جاری وبلاگ‌ها رو یاد میگیرم . فرهنگ وبلاگ‌نویسی رو یاد میگیرم. وقتی کسی بهم چیزی از فرهنگ وبلاگ‌نویسی یاد میده با جان و دل گوش میدم و رعایتش می‌کنم . فکر نمی‌کنم عدد خاصیم و همیشه در حال بهتر شدن و یادگیری هستم. من فرهنگ اینجا رو یاد گرفتم و سعی می‌کنم با فرهنگ اینجا رفتار کنم و ضایع بازی‌های اینستاگرام رو اینجا درنیارم و باعث اذیت دیگران نشم . اینجا تبادل هیچی نیست. همه‌اش به علاقه‌های واقعی برمی‌گرده . اینجا محیط خیلی ساده‌ایه . مثل هاتف باشید
۵. سرم تو وبلاگ خودم باشه!
من سرم تو وبلاگ خودمه و اهل حاشیه نیستم . به من ربطی نداره که دغدغه فلان وبلاگ چیه. تو پستی که نوشته دخالت نمی‌کنم . تو نظرات زر نمیزنم که واقعا این دغدغه شماست؟ فکر نمی‌کنید که دغدغه‌های مهمتری هم هست ؟ با نظرات مسخره و به درد نخور وبلاگ‌نویس رو اذیت نمی‌کنم! ( یه زمانی یه وبلاگ‌نویس گوشت تلخ احمق بود که میرفت توی وبلاگ‌ها نظر میداد و پست‌هاشون رو تحقیر میکرد و انتظار داشت بابت این کار حمایت هم بشه ) . من میدونم هرکسی عقاید خودش رو داره و آزاده که از دغدغه‌های خودش بنویسه . من اگر دوست ندارم پستی رو ، خفه میشم و میرم . دیگه تو نظرات نویسنده رو اذیت نمی‌کنم . تحقیرش نمی‌کنم . نشون نمی‌دم که احمقه. اگر این کار رو کنم فقط نشون دادم خودم یه احمقم . مثل هاتف باشید
۶. کتاب خوندن و تحصیلات شخصیه!
من ممکنه در طول عمرم یک جلد هم کتاب نخونده باشم . ممکنه هم میلیون جلد کتاب خونده باشم. مطالعه کتاب یک مساله کاملا شخصیه. من کتاب خوندم که خودم رشد کنم . خودم فهمم بره بالا. برای خودم خوندم . اگر دانشگاه رفتم ، درس خوندم هم برای خودم خوندم . سن من هم هرچقدر باشه کاملا یک مساله شخصی و درونیه . استاد دانشگاهم و یا یه کارگر ساختمان بی‌سواد کاملا یک مساله خصوصی و شخصیه. سطح دغدغه‌هام هم یک مساله صد درصد شخصی و خصوصیه . تاحالا توی هیچ تحقیقی نگفتن که شخص یک کتاب خونده و شخص ۲ شعورش بالا رفته . مطالعه کتاب اصلا چیزی نیست که بخواهیم به خاطرش بقیه رو مسخره کنیم . تحقیر کنیم . اذیت کنیم . متلک بگیم . همه رو احمق و بی‌سواد و کتاب نخون تصور کنیم و از بالا به پایین باهاشون حرف بزنیم. من فکر می‌کنم که شاید وبلاگی که دارم می‌خونم سه جلد کتاب بیشتر از من خوانده باشه . یا نخوانده باشه ، آدم‌ها ارزش انسانی دارن و ما حق نداریم به خاطر چهار جلد کتاب خواندن هار بشیم . هاتف به خاطر کتاب‌هایی که خوانده و تحصیلاتی که کرده حق نداره کسی رو تحقیر کنه و نمی‌کنه . از نظر هاتف همه ارزش انسانی دارند . مگر خلافش را با رفتار زشت ثابت کنند . من می‌داتم که اگر این کارهای عجیب را کنم بیشتر اثبات می‌کنم که مطالعه ندارم . پس من میدونم که کتاب یک مساله شخصی برای خودم و شعور خودم و فکر خودم و دانش خودمه نه کسی دیگه . به خاطر اینکه کتاب خوندم کسی رو اذیت نمی‌کنم . مثل هاتف باشید. اگر می‌خواین کاری کنین آدم‌ها کتاب بخونن با بیشعور بازی و تحقیر و توهین قطعا بیشعوری خودتون رو ثابت می‌کنین. با مهربونی پیشنهاد بدین . ببینین میخونن یا نه ؟
۷. من پروردگار برنامه‌نویسی ، خدای وبلاگ‌نویسی و پیامبر ادبیات نیستم!
من یک هاتفم . یک هاتف ساده که وبلاگ‌نویسه .یه هاتفی که داره یاد میگیره. هاتفی که داره تلاش میکنه هر روز بهتر بشه . گندهای درونیش رو بیرون بریزه و انسان‌تر بشه . من پروردگار وبلاگ نیستم . هرچی من میگم درست مطلق نیست . من خدای وبلاگ نیستم که براش خط مشی تعیین کنم . من استاد دانشگاه رشته وبلاگ‌نویسی نیستم که برای اون خط مشی تعریف کنم و بگم اگر اینجوری هستین پس دارین وبلاگ می‌نویسین اگر اینجوری نیستید پس خاک بر سرتون ! ممکنه من هم اشتباه کنم . ولی مسلما من وقتی میگم به همدیگه احترام بگذاریم ، این جرف من نیست و یک حرف عمومیه . ولی از نظر کسی دیگه ممکنه برای وبلاگ‌ها چهارچوب و خط مشی تعریف کنه و بگه که وبلاگ باید این باشد و آن باشد . من یه وبلاگ‌نویس ساده‌ام . از هرچیزی می‌نویسم . هر پادکست که دلم بخواد میسازم . هر ویدیو که دلم بخواد میسازم . اما خدای وبلاگ‌ها نیستم .به خودم این اجازه رو اصلا نمی‌دم که بگم هرچی من میگم درسته پس درسته و شما باید اون رو رعایت کنین و اگر من میگم غلطه پس غلطه و اگر رعایت نکنین خاک تو سرتون !! خود وبلاگ‌نویس چهارچوب خودش رو تعیین میکنه و خودشه که انتخاب میکنه چطوری بنویسه و من عددی نیستم که بخوام بگم بلاگر هست یا نه . نه تنها من که هیچ کس عددی نیست که بخواد گنده گویی کنه و یا بگه چی درسته و چی غلط. وبلاگ صفحه آدمه و اون آدم میدونه توش چی بنویسه. اگر من دوست نداشتم خب نمی‌خونم. دلیل بر حرف مفت اضافی در مورد وبلاگ‌ها نیست .من میدونم این رو که یک وبلاگ‌نویس ساده توی یک گوشه دنیای وبلاگ‌هام. رسالتم نوشتنه و اطلاع رسانی و انتقال تجربه تا بقیه ازش استفاده کنن . اگر دوست داشتن من رو میخونن و دوست نداشتن من نباید به بارگاه ملکوتیم بربخوره! هیچ کس پروردگارش نیست! من هم نیستم! لزوما هر مطلب ادبی که من می‌نویسم لزوما درست نیست . لزوما قشنگ نیست . حتی اگر ۱۰۰ نفر بنا به دلایل شخصی خودشون بخوان بگن زیباست ! متر چیز دیگست . من فقط متر رو روایت می کنم . پس من خدای چیزی نیستم و این رو میدونم . همیشه درحال یادگیری هستم . مثل هاتف باشید
۸. من وبلاگم مخاطب دارد ، نه برده !
من هیچ وقت شخصیت مخاطبان وبلاگم را اینطور لجن‌مال نمی‌کنم . حتی اگر مخاطبان من انقدر من را دوست داشته باشند که هر چیزی که من میگم رو عمل کنند ، باز هم این وظیفه منه که به اون‌ها به چشم یک مخاطب محترم نگاه کنم ، نه یک برده حلقه به گوش که هرچیزی که من میگم رو باید گوش بده. پس من هرگز از مخاطبانم جبهه درست نمی‌کنم تا به یک وبلاگ حمله کنم . ما هیچ وقت حق نداریم به صورت دسته‌ای به وبلاگی حمله کنیم و شروع به دادن نظراتی کنیم که اگر اون نظرات به خودمون داده بشن خودمون باید از دنیای وبلاگ‌ها بریم . من نه تنها هیچ وبلاگ‌نویسی برایم خدا نمی‌شود ، نه تنها همه وبلاگ‌نویس ها به نظرم تنها و تنها یک وبلاگ‌نویسن ، بلکه خودم رو هم خیلی آدم بزرگی نمی‌دونم حتی اگر ۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰ تا خواننده داشته باشم . مطالعه کننده‌های این وبلاگ ، عزیزان من هستند که به من لطف دارند و این سیاهه‌های من را مطالعه می‌کنند. اگر من را خیلی دوست دارند این از بخت خوش من است و من به هیچ عنوان حق ندارم مخاطبی که شاید به دلیل اینکه با این محیط آشنا نیست را اینطور تحقیر و وی را مامور به انجام کارهای گروهی کنم . من خودم را عددی نمی‌بینم و مخاطبم برای من بسیار قابل احترام است ! مثل هاتف باشید ! همچنین خواننده هم باید به خودش احترام بگذاره و بگه مگه من برده این آدمم که هرچی میگه بگم باشه ؟؟
۹. من با موفقیت بقیه خوشحال میشم و با ناراحتی بقیه ناراحت !
وبلاگ‌های زیادی هستن که می‌نویسن که فلان اتفاق براشون افتاد ، فلان موفقیت رو کسب کردن ، فلان دانشگاه قبول شدن و... . و همچنین داستان های زیادی در وبلاگ‌ها از موفقیت‌ها و شکست‌های آدم‌ها نوشته میشه. ما چقدر خوش‌شانسیم که آدم‌ها موفقیت‌هاشون رو توی وبلاگ می‌نویسند و به ما اجازه میدن که ما هم در شادی شون شریک بشیم و با همدیگه شادی کنیم . گرنه می‌تونست ننویسه . برای همین وقتی یک پستی رو می‌خونم که خبر خوبی داخلش نوشته شده و یا موفقیتی درونش هست همیشه تبریک میگم و دلم می‌خواد نشون بدم که من هم در شادی موفقیت تو شریکم و من هم خوشحالم و مرسی که خبر خوش رو توی وبلاگت با ما شریک کردی! مهم نیست میشناسمش یا نه! مهم اینه که میدونم یک آدمی یک جای دنیا خوشحاله و تصمیم گرفته این خوشحالیش رو با من شریک کنه. پس منم تو خوشحالیش شریک میشم . در مورد خبرهای بد هم همینه . قضاوت نمی‌کنم. همیشه سعی می‌کنم همدردی کنم و بگم من هم در غم تو شریک هستم . شاید بعضی‌ها کسی رو ندارن و توی وبلاگ‌نوشتن تا شاید ما کمی تسلی بهشون بدیم. برای همین همیشه حتی اگر وبلاگ‌نویس رو نشناسم توی نظرات خصوصی سعی می‌کنم اون رو تسلی بدم و بهش بگم که می‌گذره .. این رسالت و وظیفه منه که وقتی کسی خواسته این چیزها رو با من شریک بشه ، من بیشعور نباشم . اگر از موفقیت کسی ناراحتم ، سعی کنم حرفی نزنم و برم . لزوما هر موفقیتی که توی وبلاگ گذاشته میشه به خاطر شواف نیست . اگر اذیت میشم از این حجم موفقیت کسی ، میتونم برم و شبانه روز به اندازه اون آدم تلاش کنم و منم اون موفقیت رو به دست بیارم . من با فحش دادن بهش بیشعوریم رو حداقل به خودم ثابت نمی‌کنم . من با خوشحالی آدم‌ها خوشحال میشم . مثل هاتف باشید!
۹.۵ . وبلاگ یه آشغالدونی نیست! اگر فکر می‌کنی آشغال دونیه یعنی میگی خودت هم آشغالی :))
این یکی از کارهای نرماله که آدم ها به صورت رندم به وبلاگ‌ها سر میزنن و نظر می‌ذارن . نویسنده وبلاگ هم به طبع برای خواندن وبلاگ نظردهنده اش و اینکه بینه که اون کسی که براش نظر داده کیه به وبلاگ اون آدم میره و نظر میده . تبادلی رخ نمی‌ده ها. لزوما ممکنه من نظری از کسی بگیرم ولی فقط وبلاگش رو بخونم . با پست های شادی ، خوشحال میشم و با پست‌های ناراحتی مثل مریضی و جدا شدن و از دست دادن شغل و این چیزها هم ناراحت میشم . نظر یک پیام شخصی به موضوعیه که در پست نوشته شده . وبلاگ یک صفحه عمومیه. ولی خیلی ها شعور فهمیدن این رو ندارن متاسفانه و وبلاگ رو با دفتر یادداشت ، محل تخلیه ، محل مسخره بازی اشتباه میگیرن. تمامی چیزهایی که نوشتم کاربرد خودشون رو دارن . شما نمی‌تونی از وبلاگ به عنوان دفتر یادداشت شخصی استفاده کنی. مگر بخوای یادداشتت رو به ((اشتراک)) بگذاری . اون وقت میشه وبلاگ! وقتی که میگی وبلاگ بنویسم برای خودم بعنوان دفتر یادداشت این با ماهیت وبلاگ در تضاده . مثل اینه که پشت وانت بشینی با بلندگو داد بزنی گوجه می‌فروشیم . بعد یکی میاد ازت بخره توهین بهش کنی و بگی غلط کردی اومدی . گوجه ها مال منه! وبلاگ یک محیط عمومیه و اسمش دفتر یادداشت خصوصی و یا محل تخلیه کثافت‌های درونی نیست! پست‌های زیادی دیدم که نوشته خاک تو سرت! تو یه آشغالی . از همه تون متنفرم و این صحبت‌ها .. وبلاگ محل تخلیه عصبانیت‌های شما نیست . توی وبلاگتون آزادین هرچیزی بنویسین به شرطی که دیگه ماهیت وبلاگ رو رعایت کنید. از وبلاگ استفاده دیگه نکنید. به طبع وقتی وبلاگتون رو نوشتید و پست جدید گذاشتید باید آماده نظرات مختلف باشید . نه اینکه هرکسی نظر داد بگید بیجا کردی نظر دادی . اینجا سطل آشغال منه و تو حتما مریضی و این صحبت‌ها. این نشان‌دهنده این نیست که نظر دهنده بد نظر داده. نشان دهنده اینه که خودتون آشغالید و دارید توی آشغالدونی می‌نویسید! من به وبلاگم احترام میگذارم و محل تبادل نظر می‌دونمش . نه یک سطل آشغال که من آشغال دارم توش آشغال می‌ریزم. باید شعور داشته باشین و نباید کثافت‌های درونتون رو خالی کنین و به درون مخاطب‌های گذریتون بنویسید . بعد که مورد تحقیر و توهین قرار می‌گیرید و میگید چرا کسی من رو نمیخونه! خب گفتید آشغالدونی! کسی آشغال نمیخونه! اگر با این شکل وبلاگ‌نوشتن موافقید وبلاگتون رو پاک کنید و از نوت پد، ورد و یا اورنوت ویندوز استفاده کنید . وبلاگ محل تخلیه مشکلات درونی و عقده‌های شخصی نیست. انرژی منفی که از شما ساطع میشه به هوا نمی‌ره . میریزه تو مخاطب های وبلاگتون . شما نمی‌تونین انرژی منفی پخش کنین بعد بگین اینجا محل تخلیه منه. محل تخلیه میتونه باشگاه و کیسه بوکس (میت) باشه . میتونه دفتر کهنه ای باشه که کل چرتو پرتاتو توش بنویسی و بسوزونی .. نه اینکه بقیه بلاگرها رو باهاش اذیت کنی هرکی هم نظر داد پاچه شو بگیری :) هوم؟ زشته !
۱۰. من رازدار خوبیم !
وقتی یک نفر به من اعتماد میکنه و اطلاعاتی رو در اختیار من می‌گذاره ، یعنی به من اعتماد کرده و من وظیفه بسیار مهمی روی دوشم هست . من رو محرم خودش و محرم اسرارش دونسته و با من درد دل کرده . نیازی به من داشته و به صورت گذری اون نیازش رو با من برطرف کرده . از من کمک خواسته و کمکی گرفته . ناراحت بوده و آغوش من رو برای گریه خواسته . این خیلی اتفاق مهمیه که من رو لایق این دونسته که با من حرف بزنه . تحت هیچ شرایطی حتی اگر روزی اون آدم دشمن من هم شد ، دست به افشاگری و نوشتن خصوصی‌های اون آدم بزنم. تصاویر خصوصیش رو منتشر کنم . تحقیرش کنم . توی پستم بنویسم که یادته اون روز دماغت رو میکشیدی نیاز به من داشتی کنارت بودم ؟ یا مثلا یادته پدرت فلان کرده بود؟؟ این اوج حرامزادگی یک آدمه که به وقت دوستی خودش رو یک آدم قابل اعتماد جا میزنه و بعد این شکلی از این کارها میکنه . حتی اگر اون آدم دشمن من هم باشه ، من هرگز اسرارش رو فاش نمی‌کنم . حتی شده شخصی ضربه‌ای به من زده که با اسراری که ازش دارم می‌توانم خودم را تبرعه کنم ولی این کار را نمی‌کنم! چون عهد بستم رازدار باشم . هیچ وقت افشاگری نمی‌کنم . راز چیزی نیست که انقدر آشغال و پست باشی که ازش سو استفاده کنی . مثل هاتف باشید!
۱۱. زندگی آدم‌ها مال خودشونه ! اون میزانی که دوست دارن به اشتراک می‌گذارن!
آدم‌ها تصمیم میگیرن که اطلاعات و زندگیشون رو سطح بندی کنن . بعد بر اساس اون سطح‌ها ، اطلاعاتی که عادی هستن رو مثلا در وبلاگ منتشر کنن . اطلاعاتی که کمی خصوصی تره رو توی اینستاگرام، اطلاعات محرمانه رو توی تلگرام و اطلاعات خیلی محرمانه و سری رو هیچ جا منتشر نکنن! یا توی هیچ چتی ننویسن! وقتی یک نفر از دوست پسرش تا یک حدی نوشته یعنی تا اون حدش اوکیه . من تو زندگی اون آدم کنکاش نمی‌کنم . سوالات اضافه نمی‌پرسم. اگر کنجکاوی کردم که مانعی هم نداره و پاسخ نه شنیدم ناراحت نمیشم و عقده نمی‌کنم . سعی نمی‌کنم دشمنی کنم چون اون آدم انتخاب کرده اطلاعاتی به من نده. حتی اگر من کل اطلاعات زندگی‌ام را بهش دادم هم نمی‌تونم انتظار داشته باشم که اونم این کار رو دقیقا انجام بده . اینکه به زور برم اینستاگرامش رو پیدا کنم بعد دوستاش رو پیدا کنم و کلی اطلاعات به دست بیارم ازش وافعا یک حرکت کاملا احمقانست . من این کار رو نمی‌کنم . مثل هاتف باشید
۱۲ . من با اعتقاد شما مشکل دارم و در موردش حرف میزنم!
من برای خودم عقیده دارم . میتونم این عقیده را ابراز کنم . در ابراز عقیده ام آزادم . ممکن است شخصی باشه که مخالف عقیده من باشه و اون هم در وبلاگش بنویسه . مثلا من عاشق قورمه سبزی باشم و اون از قورمه سبزی متنفر باشه . من حق ندارم برم وبلاگش بگم من عقیده ام محترمه تو باید احترام بگذاری! نه هیچ عقیده‌ای محترم نیست . میشه در موردش حرف زد میشه نقدش کرد .تا زمانی که به شخص توهین نشه و آزادی کسی سلب نشه من آزادم که هر چیزی رو نقد کنم و در مورد هرچیزی بد بگم و خوب بگم و افراد دیگه هم مختارن که بد بگن و خوب بگن . من هیچ وقت در قسمت نظرات به خاطر اینکه مخالف اعتقاد من هستن از خجالتشون در نمیام! مثل هاتف باشید
۱۳. من دزدی نمی‌کنم!
من هیچ وقت مطلب کسی ، قالب کسی ، موسیقی کسی را نمی‌دزدم . اگر عکاسی تصویرش را آزاد و رایگان منتشر نکرده به هیچ عنوان به خودم این اجازه رو نمی‌دم که تصویر اون رو بدزدم و به اسم خودم منتشرش کنم . وقتی کسی بهم گوشزد کرد که عکس مال اوست ضمن معذرت خواهی سعی می‌کنم مشکلش را حل کنم . ننه من غریبم بازی در نمی‌آورم و مثل یک انسان متمدن قبول می‌کنم که حواسم نبوده . من تحت هیچ شرایطی از هیچ کس متن نمی‌دزدم. حتی کپی هم نمی‌کنم! اگر دوست دارم مخاطبانم پست وبلاگ دیگری که من دوست دارم را بخوانند به هیچ عنوان آن را کپی نمی‌کنم . بلکه لینک میدم که خودتان بروید و آن مطلب را در وبلاگ خود آن شخص بخوانید . مثل هاتف باشید!
۱۴. من دروغ نمی‌گویم!
من حق این را دارم که در وبلاگم برخی حقایق را نگویم . ولی این به معنی دروغ گفتن نیست . من به هیچ عنوان دروغ نمی‌گویم . اطلاعات دروغ منتشر نمی‌کنم . زندگی شخصی من درجه دارد و بر اساس میزان محرمانگی در مورد آنها صحبت می‌کنم . اما دروغ نمی‌گویم. اگر دانشگاه رفته‌ام و مهندسی برق خواندم می‌توانم آن را بگویم و یا نگویم . اما حق ندارم بگویم که من پزشکی دانشگاه شهید بهشتی درس خوانده ام و پزشکم . این جدای از پنهان کردن حقیقت ، گفتن دروغ است! من خودم را آدم باشعوری می‌دانم و دوست ندارم در مورد موضوعات چه شخصی و چه عمومی دروغ بگویم . یا به افراد دروغ ببندم. یا تهمت بزنم . اگر من یک پراید دارم و خجالت میکشم از اینکه ماشینم را بگویم ، می‌گویم وسیله ای هست (گرچه من اصلا خجالتی نمی‌بینم توی این) . ولی دیگه اعلام نمی‌کنم که بنز دارم . یا پورشه دارم . من دلیلی برای دروغ گفتن ندارم و سعی می‌کنم با دروغ نگفتن نشان دهم که آدم عقده‌ای و دارای کمبودی نیستم! همچنین نشر اکاذیب و اطلاعات غلط نیز شامل همین میشه . من از چیزی که اطلاعات درست ندارم اون رو منتشر نمی‌کنم و باعث گول زدن مخاطبم نمیشم! مثل هاتف باشید!
۱۵. من سعی می‌کنم نیازهایم را از راه درست پیگیری کنم!
همه ما می‌لغزیم . منی که ادعایی ندارم ولی خیلی از ادعادارهایش لغزیده‌اند . همه ما انسانیم! درنهایت برخی روزها فشار زندگی ، افسردگی، دیوانگی ، فشارهای روحی روانی اختیار را از ما میگیرد و باعث می‌شود حرفی را بزنیم و کاری را بکنیم که بعدا از کرده خودمان پشیمان شویم . من هاتف هم از این قاعده مستثنی نیستم . من سعی می‌کنم که وقت‌هایی که حالم بده وبلاگ نخوانم ، با کسی چت نکنم که ناگهان حرفی بزنم که نباید . من سعی می‌کنم نیاز به محبت و یا دیگر نیازهایی که دوست ندارم در این پست بگم رو از راه درستش پیگیری کنم . نه با سلب کردن امنیت و آزادی دیگران . شاید در گذشته من هم چنین آدمی بوده‌ام ولی از روزی حداقل سعی خودم را می‌کنم که نیازهای خودم را از راه درست آن پیگیری کنم! مثل هاتف باشید
۱۶ . من دو رو نیستم!
من همیشه یا از کسی خوشم می آید و یا خوشم نمی آید . این یک داستان ساده است . از دو رویی بدم می‌آید . هرگز در نظرات هیچ وبلاگ‌نویسی و یا اینستاگرام و یا هرجایی که امکان نظرگذاشتن دارد قربان صدقه کسی نمی‌روم و بعدا پشت سر رگ او را بزنم و پشت سرش کلی فحش و لیچار بارش کنم . اگر از کسی بدم می‌آید هرگز نه او را دنبال می‌کنم، نه می‌خوانم ، نه نظر می دهم . از کنارش رد می‌شوم و اصلا نمی‌بینمش ! نمی‌گذارم که آدم‌ها همیشه از لبخند‌های من احساس امنیت کنند و پشت سر خنجرم را بزنم . مثل هاتف باشید!
۱۷. من عقده ندارم!
من اگر چیزی را بلدم . دوره‌ای را رفتم ، از آن در راستای منفعت شخصی و یا جمعی استفاده می‌کنم . من هیچ وقت سعی نمی‌کنم کسی را هک کنم . هیچ وقت کسی را سعی نمی‌کنم فیلتر کنم . هیچ وقت در نظرات او را تحقیر نمی‌کنم . هیچ وقت پست‌های تحقیر آمیز در مورد افراد نمی‌نویسم . هیچ وقت از قدرت و امکاناتم برای ارضا کردن عقده‌های شخصیم استفاده نمی‌کنم .اگر کسی بهتر از من است یا شکست را قبول می‌کنم و قبول می‌کنم که از من بهتر است . یا تلاش می‌کنم که از او جلو بزنم در یک رقابت سالم . من برای جلو زدن از کسی ، پای او را نمی‌شکنم! من امنیت کسی را به خطر نمی‌اندازم و به اشخاص مختلف توهین مستقیم و یا در پاکت نمی‌کنم . فطعا هیچ وقت شروع کننده بی ادبی و یا توهین کردن به هیچ کسی نیستم
۱۸. من به پست آدم‌ها احترام میگذارم
وقتی در پست از من چیزی خواسته شده ، وقتی که چالشی برگزار شده که قانون دارد ، من وظیفه خودم می‌دانم که آن چالش را بدون هیچ کم و کاستی و درست و دقیق عین چیزی که نویسنده آن را درخواست نموده انجام دهم . من به دلیل خودبرتربینی احمقانه خودم ، چالش و یا درخواست شخص وبلاگ‌نویس را خراب نمی‌کنم! یا کاری نمی‌کنم و رد می‌شوم و یا اگر خواستم کاری انجام دهم ایراد نمی‌گیرم و کار را ناقص انجام نمی‌دهم . توهین به شروع کننده چالش نمی‌کنم و سعی می‌کنم اگر مخالف شیوه برگزاری آن هستم و یا اصلا دوست ندارم درخواست وبلاگ‌نویس را انجام دهم از کنارش رد شوم . من در پویش‌ها خرابکاری نمی‌کنم . می‌دانم که چالش‌ها برای بازی و سرگرمی و گاها برای هدفی ساخته میشن . سعی می‌کنم نشان ندم که عقده دارم از اینکه ممکن است وبلاگ مورد نظر به خاطر این چالش دیده شود! اگر دوست داشته باشم درست شرکت می‌کنم و اگر دوست نداشته باشم از کنارش رد می شم. مثل هاتف باشید
۱۹. اگر اشتباه کردم معذرت می‌خواهم
اگر جایی ناخواسته باعث نوشتن پستی شده‌ام که کسی را ناراحت کرده. یا نظری در جایی قرار دادم که باعث شده شخصی آزرده خاطر شود، پر رو بازی در نمی‌آورم! ننه من غریبم بازی در نمی‌آوردم . پست طولانی خداحافظی با شعار مرگ بر کسی که گفت من اشتباه کردم چون خداها اشتباه نمی‌کنن! نمی‌نویسم! خیلی ساده اگر متوجه شوم اشتباهی کردم آن را اصلاح و معذرت‌خواهی می‌کنم . اگر آن اشتباه را مرتکب نشده باشم و سو تفاهمی وجود داشته باشد نیز مثل یک آدم منطقی و درست توضیحات خودم را برای رفع سو تفاهم می‌نویسم . من خودبرتربینی ابلهانه ندارم و اگر جایی اشتباه کردم حتما می‌نویسم که اشتباهی صورت گرفته . اگر در پستی اطلاعات غلط نوشتم که بعد‌ها درست آن چیز دیگری بوده ، شرافت و جرات این را دارم که پست دیگری در راستای اصلاحیه بنویسم و معذرت خواهی کنم . من برای شعور مخاطبم و دیگر انسان‌ها ارزش قایل هستم. مثل هاتف باشید
۲۰. من برای دیده شدن وبلاگم نظر نمی‌دهم !
من دوست دارم افکار انسان‌ها را بخوانم و از آنها ایده بگیرم . برای همین پست‌های جدیدی که در سرویس‌های وبلاگ‌نویسی پست می‌شوند را مطالعه می‌کنم . از کل پست‌هایی که مطالعه می‌کنم ۸۰ درصدشون رو بدون نظر رها می‌کنم . چون دلیلی نداره که وقتی نظری ندارم به زور خودم را مجاب کنم که نظر بدم تا باعث بشه اسم و آدرسم در نظرات باشه و هم نویسنده وبلاگ بیاد وبلاگم رو ببینه و هم نظر دهنده هاش بیان و وبلاگم رو ببینن . من نظر رو برای نویسنده می‌نویسم . من نظر رو برای مطلب می‌نویسم چون نظر دارم . من بر این باورم که اگر مطالب من مطالب خوبی باشن ، مخاطب‌هاش خود به خود بیشتر خواهند شد . من با اسپم کردن نظر ، وبلاگ‌نویسان را اذیت نمی‌کنم . من با نخوندن پست هرگز نظر نمی‌دهم . من خودم را به بلاهت نمیزنم که چون طول پست زیاده پس اولش و آخرشو می‌خونم چون وقت ندارم ولی باید نظر بدم چون باید آدرس وبلاگم دیده بشه! من روی پستی نظر میدم که از اولش تا آخرش رو خونده باشم . من مخاطبم رو از راه درست به دست می‌آرم نه با اسپم کردن نظر! مثل هاتف باشید
۲۱. من در نظرام درخواست‌های غیر معقول نمی کنم!
هر وبلاگی یک سلیقه داره . یک سری دوست داره . یک سری وبلاگ‌ها رو دوست داره و یک سری وبلاگ‌ها رو دوست نداره . با یک سری تفکرات بیشتر ارتباط برقرار میکنه و با یک سری دیگه ارتباط برقرار نمی‌کنه . من هیچ وقت دوست ندارم طلبکارانه توی نظرات وبلاگ‌نویس رو اذیت کنم . ازش درخواست تبادل لینک و یا فالوت کردم زود باش فالوم کن و از این قبیل نظرهای آزار دهنده نمی‌کنم! اگر وبلاگ من رو دوست داشته باشه خودش هم دنبال میکنه و هم می‌خونه. اگر دوست نداشت من حق ندارم طلبکارانه و با بی‌ادبی تهدیدش کنم و یا ازش بخوام که زود باش من رو فالو کن . زودباش بیا پستمو بخون یا زودباش بیا نظر بده . اگر محتوایی که من درست کردم و پستی که من نوشتم ارزش خونده شدن داشته باشه مخاطب اون رو خواهد خوند! پس من هرگز از این شکل نظرها نمی‌دم! مثل هاتف باشید
۲۲.وبلاگ‌نویسی یک کار آزاد است
نوشتن وبلاگ یک کار شخصی و یک تصمیم شخصیه . هیچ کسی حق نداره اون رو محدود کنه . هیچ کسی حق نداره اون رو چهارچوب بهش بده . هیچ کسی حق نداره نرمالایز کنه و همه وبلاگ‌ها رو یک شکل کنه . شما اگر وبلاگت رو با یک شکل و سبک خاصی دوست داری بنویسی من دوست دارم با این سبک بنویسم ! چون من ۱۷ سال وبلاگ‌نوشتم و تو فقط دوسال دلیل نمیشه که من بخوام به وبلاگ تو درجه و نمره بدم . دلیل نمیشه که من بخوام بگم که تو چی بنویسی، چه شکلی بنویسی،چه تصاویری انتخاب کنی ، اگر چه کار کنی اسمت وبلاگ‌نویسه اگر چه کار نکنی اسمت وبلاگ‌نویسه اگر چه کار نکنی و یا بکنی اسمت وبلاگ‌نویس نیست! وبلاگ نوشتن یک کار آزاده . درست مثل ساختن یک صفحه اجتماعی توی اینستاگرام . اگر یک مجله و یا یک رسانه بود که تحت نظر یک رسانه بزرگ واحد بود (مثل صدا و سیما و یا بی بی سی) آن وقت داستانش فرق میکرد. یک رسانه تصویری که به کارمندانش حقوق می‌دهد و خط مشی آن باید بر اساس اسپانسرهاش باشه و خب اون شبکه میتونه تعیین کنه که خبرهایی که کار می‌کنی و یا محتوایی که تولید می‌کنی باید این چهارچوب رو داشته باشه . ولی بلاگ بیان که به من حقوق نمی‌ده! من استخدام خودمم! نویسنده خودمم! تو هم نویسنده خودتی!پس هر جوری که دوست داری وبلاگت رو می‌نویسی. با هر ادبیات و هر شکلی که دوست داری . اصلا کلی غلط املایی ممکنه توش داشته باشی که دوست داری . من اگر علط املایی اذیتم میکنه یک بار توی کامنت‌ها مودبانه و بدون اینکه ناراحت بشی و ضمن معذرت‌خواهی ازت می‌خوام که کلمات رو با املای درست بنویسی و اگر گفتی نه دیگه تمام! من باید برم و اگر دوست نداشتم وبلاگت رو بخونم ، نخونم! فکر می‌کنم نزدیک یک میلیون وبلاگ وجود داره که همه دارن توش می‌نویسن به فارسی! لزوما چون من ۱۷ سال وبلاگ‌نوشتم و یا هر دلیل دیگه ای چنین حقی ندارم که بخوام برای وبلاگ بقیه تعیین و تکلیف کنم! اوج تعیین و تکلیف و چهارچوب بندی و خط مشی نویسی باید در وبلاگ خودم باشه و خودم بر اساس اون میتونم وبلاگ مد نظر خودم رو بنویسم. سلیقه من مال منه و وبلاگ من هم مال منه! خیلی ساده من تعیین می‌کنم چه کار کنم و فقط منم که مسول وبلاگ خودمم . نه کس دیگه . مثل هاتف باشیم
۲۳. نسخه من ، نسخه منه / نسخه اون ، نسخه اون
همه وبلاگ‌نویسا پست می‌نویسن و خب یک سری پیشنهادات و نسخه‌هایی رو برای کارهای مختلف بهتون پیشنهاد میدن . نمیشه گفت نسخه‌ای که من می‌پیچم اون درسته و نسخه بقیه به درد نمی‌خوره . همه داریم پیشنهاد می‌دیم و آدم‌ها همه عقل و منطق دارن و راهی که براشون مناسب تره رو انتخاب میکنن! خیلی ساده . تمامی حرف‌ها و پیشنهاد‌هایی که توی پست‌ها زده میشه صرفا یک پیشنهاده . من مختارم اون رو انجام بدم یا ندم . مختارم راه پیشنهادی رو انتخاب کنم و یا نکنم . مختارم که تجربه مورد نظر و یا پست مورد نظر رو قبول کنم و یا نکنم! خیلی ساده . من حق ندارم بگم که نسخه فقط من درسته و لاغیر! هرکسی غیر من میگه صد درصد در اشتباهه . من میدونم که در حال یادگیری و بهتر شدنم و قطعا شاید نسخه کسی دیگه برای من هم بهتر باشه ! پس یاد میگیرم که هر کسی به میزان تجربه و افکار میتونه پیشنهاد بنویسه و آدم‌ها هم عقل دارن و می‌تونن انتخاب کنن و یا نکنن! من حق ندارم که فکر کنم نسخه من نسخه درسته! حق ندارم تو نظرات، توهین کنم و یا نسخه طرف مقابل رو تحقیر کنم . مثل هاتف باشید
۲۴. من می دونم فضا مجازیه ولی پشتش یه آدم نشسته!
اگر وبلاگی رو خوندم و حس کردم خیلی مزخرفه (با سلیقه من نمیخونه وگرنه خود مطلب ممکنه مزخرف نباشه) خیلی ساده وبلاگ رو می‌بندم و دیگه نمی‌خونم . من حواسم به نظراتی که میگذارم هست . من هرگز پستی رو نخونده به خاطر اینکه دیده بشم نظر نمی‌ذارم. من هیچ وقت نظر :( یا :) و یا :| و... نمی‌گذارم. کامنت‌های تک کلمه‌ای و یا کامنت‌هایی مثل : خوب بود ، مرسی ، دمت گرم ، سپاس و.. رو مخصوصا تو پست‌هایی که میدونم نویسنده‌اش حسابی زحمت کشیده و ساعت‌ها تایپ کرده نمی نویسم چون نشون دادم پست رو نخوندم وفقط خواستم برای اینکه دیده شم نظر بگذارم . اون کسی که وبلاگ رو می‌نویسه دل داره . آدمه. احساسات داره و با حرف ما میتونه انرژی بگیره و یا غمگین شه و یا دلش بشکنه . حواسمون باشه . من بیشعور نیستم که بعد از اینکه پست رو خوندم و خوشم نیومد به نویسنده کامنت بذارم که وبلاگش رو ببنده و یا خیلی مزخرف می‌نویسه و یا این آخرین باره این آشغال رو می‌خونم (وبلاگ) . من تحت هیچ شرایطی اگر حرف درست و حسابی ندارم و یا حرف خوب ندارم که بزنم اصلا حرف نمی زنم و وبلاگ رو می‌بندم . اگر حرف بدی دارم سکوت می‌کنم و نمی‌نویسم . ولی اگر انرژی داشته باشم حتما میدم تا اون آدم امید پیدا کنه و بنویسه. همچنین من به عنوان وبلاگ نویس میدونم که مخاطبم حتما با پستم ارتباط برقرار کرده و لطف کرده برای من نظر نوشته . لزوما تعداد نظر با تعداد خوانده شدن یکی نیست . متاسفانه خیلی ها فکر می‌کنند تعداد نظر یعنی تعداد خوانده شدن. در صورتی که این شکل نیست . وقتی کسی در وبلاگ من نظر داد با حوصله نظرش رو پاسخ میدم . اگر سوالی کرده بود راهنمایی می‌کنم . در پاسخ کامنت بلندش تنها یک :) نمی‌گذارم (مگر دوستان صمیمی و یا کسانی که قبلا از یک روش دیگری پاسخ نظرشان را داده باشم و برای جلوگیری از تکرار روی نظرشان یک :) بنویسم ) . تحت هیچ شرایطی پاسخ را به حال خودش رها نمی‌کنم . پاسخ‌های از بالا به پایین نمی‌دم و مغرور نیستم . پاسخ‌های تحقیر آمیز و توهین آمیز که باعث میشه دل آدم‌هایی که نظر گذاشتن بشکنه رو نمی‌دم . نظرات رو قبل تایید پاک نمی‌کنم! خودم رو عددی نمی‌پندارم و نظر گذاشتن بعضی از آدم‌ها رو کسر شان نمی‌دونم .به نظر دهنده احترام میگذارم چون اون هست که من هستم . پاسخ‌ها رو درست میدم و همیشه درست راهنمایی می‌کنم . چه بعنوان نظر دهنده و چه به عنوان وبلاگ‌نویس و پاسخ‌دهنده نظر سعی می‌کنم دل کسی رو نشکونم و درست این کار رو انجام بدم.. مثل هاتف باشید
۲۵. پیشرفت همه ، پیشرفت منه
من میدونم اگر وبلاگ نویس‌ها زیاد شن . وبلاگ‌های خوب زیاد شن . پست‌های خوب زیاد شن به نفع منم هست . من سعی نمی‌کنم وبلاگ‌ها رو تحقیر کنم و از میدان به در کنم . من بقیه وبلاگ‌نویس‌ها رو دشمن و یا رقیب خودم نمی‌بینم . دوست دارم بهشون کمک کنم . پیشرفت وبلاگ‌ها و زیاد شدن وبلاگ‌های خوب به نفع منه چون اولا باعث افتخاره که اونا هم هستن و من بین یک عالمه وبلاگ خوب دارم وبلاگ می‌نویسم. داستان انتقال تجربه و اطلاعات به درستی و خوبی انجام میشه و همه کلی پست خوب و به درد بخور می‌خونیم . این مطالب به بیرون وبلاگ‌ها درز میکنه و باعث رونق وبلاگ‌ها از نو میشه. ارتباط داشتن وبلاگ‌ها با هم باعث رونق وبلاگ‌ها میشه . من این رو میدونم برای همین از ته دل مایه میگذارم که به وبلاگ‌نویس انرژی بدم . سوالش رو جواب بدم و کمکش کنم که اون هم پیشرفت کنه و قوی بشه. چون میدونم قوی شدن اون = قوی شدن منه! فقط آدم‌های بیمار و عقده‌ای و ضعیف که توان دیدن پیشرفت کسی رو ندارن مانع این کار میشن. حالا با هر روشی! مثل هاتف باشیم.
۲۶. مطالب خصوصی ! مطالب خصوصی ان!
گاهی ممکنه وبلاگ‌نویسا برای یک افراد خاص مطلبی نوشته باشند که فقط و فقط آن افراد مجازن این نوشته را بخوانند. من این را می‌دانم . حتی اگر دوست خیلی خیلی صمیمی آن وبلاگ‌نویس باشم هم درخواست رمز نمی‌کنم . چون اصل بر اینه که اگر خواندن این پست توسط من اوکی باشه ، نویسنده خودش این رمز رو برای من ارسال میکنه . من هرگز از نویسنده مطلب درخواست رمز نمی‌کنم . هرگز برای گرفتن رمز بیش از حد خواهش نمی‌کنم و نویسنده را در رودربایستی نمی‌گذارم . اگر نویسنده رمز را به من نداد حتی اگر دوست صمیمی اش بودم نباید ناراحت شوم . همچنین اگر پست خصوصی نوشته‌ام لطفا این درخواست رو از مخاطبان پستم نکنم که آنها رمز بگیرند. من پست رو خصوصی نوشتم! پس من باید انتخاب کنم . پس من باید رمز بدم . نه اینکه از اونا بخوام که از من رمز خصوصی پست من رو گدایی کنن . پس وقتی پست خصوصی نوشتم ، خودم به کسانی که رمز رو باید داشته باشن رمز میدم . همچنین اگر پست خصوصی دیدم طلب رمز نمی‌کنم تا نویسنده رو وارد رودربایستی نکنم! مثل هاتف باشید
۲۷. فرصتی به خواننده‌هام میدم که نظر بدن
وقتی همه نوع ارتباطم رو می‌بندم یعنی دارم به مخاطبم میگم که دهنش رو ببنده و حق حرف زدن نداره. مسلمه که خواننده‌ها هم بدون اینکه حتی پستی از شما بخوانند وبلاگتان را می‌بندند. من می‌دانم که وبلاگ دفتر خاطرات نیست . وبلاگ یک فضای عمومیه . درسته که من نباید در محتوای وبلاگ مورد نظر دخالت کنم اما خب مثل اینه که شما یک روزنامه چاپ کنید و داخلش خاطرات خودتون رو بنویسید . خب روزنامه کارکردش و استفاده‌اش با دفتر خاطرات و یا دفتر مشق تفاوت داره خب؟ اگر وبلاگ می‌نویسم یک قسمتی رو برای کسایی که شاید دوست دارن حرفی بزنن و یا همذات پنداری کنن . اینطوری فقط حال آون آدما رو با بستن راه‌های ارتباطیم بهم میزنم . پس من یه جایی رو حداقل برای گرفتن حرف‌های مخاطبام میگذارم. اگر انقدر مخاطبم برام مهم نیست که حق حرف زدن بهش بدم ، پس یعنی وبلاگمم انقدر ارزش خوندن نداره . حتی اگر در حد قرآن بنویسم ! مثل هاتف باشید
۲۸. من چون کسی وبلاگم رو می‌خونه وبلاگش رو نمی‌خونم
این بده بستان‌ها درست مثل فالو کن و فالوت کنم و یا نظر بده تا نظر بدمه. ما باید وبلاگ‌هایی رو بخونیم که دوست داریم و به نسبت کسانی وبلاگ‌های مارو بخونن که دوست دارن . ممکنه توی یک بازه زمانی از یک وبلاگ خوشم بیاد و دنبالش کنم و توی یک بازه زمانی دیگه خوشم نیاد و دیگه نخونمش . اما این اصلا ارتباطی به اینکه اون وبلاگ‌نویس منو می‌خونه یا نه . نظر می‌گذاره یا نه نداره. من با این کار وبلاگ‌های همفکر خودم رو پیدا می‌کنم و مطالبی ازشون می‌خونم که دوست دارم و باب دلمن! اگر بخوام وبلاگی رو بخونم که من رو می‌خونه خب من همیشه عذاب میکشم و از وبلاگ نوشتنم لذت نمی‌برم. گرچه برای من به شخصه در کنار نوشته‌های یک وبلاگ‌نویس ، شخصیتش هم ملاکه که نوشته‌هاش رو بخونم و یا رهایش کنم . من هرگز کسی رو به خاطر اینکه بیاد منو بخونه نمی‌خونم و انتظار هم ندارم کسی من رو به خاطر اینکه می‌خونمش بخونه! وبلاگ نوشتن سلیقه‌ایه . وبلاگ خوندن هم سلیقه‌ایه . نه اجباری ! مثل هاتف باشیم
۲۹ . من از کسی درخواست خواندن وبلاگم رو نمی‌کنم!
شاید بخوام به عنوان پیشنهاد به کسی یکی از پست‌هایم را پیشنهاد بدم اما این صرفا فقط یک پیشنهاد ساده است . و وقتی این کار را انجام می دهم که نظر آن شخص برای من بسیار مهم بوده که من مطلبم رو براش فرستادم که بخونه و نظر بده! یا بخونه و استفاده کنه . اما من تند تند درخواست نمی‌کنم که وبلاگم رو بخونه . من میدونم که اگر دوست داشت وبلاگم رو می‌خونه و اگر دوست نداشت نمیخونه و اگر نخوند من نمی‌تونم ناراحت بشم. چون حتما وبلاگ من رو دوست نداره . پس قدر مخاطبایی که وبلاگ من رو میخونن بیشتر میدونم و مزاحم کسایی که مطالبم رو دوست ندارن نمیشم! مثل هاتف باشید
۳۰ . من هیچ وقت دروغ نمیگم!
من هیچ وقت به دروع به وبلاگی نمی‌نویسم که نوشته‌هایت را دوست دارم و وقت کنم می‌خونم و هرگز به وبلاگشان سر نزنم! من هیچ‌وقت الکی امید واهی به آدم‌ها نمی‌دم . من خودم رو مهربون نشون نمی‌دم وقتی نیستم! اگز از نوشته‌هایی خوشم نیاد بسیار محترمان به نویسنده میگم که سلیقه من نیست . این خیلی بهتره تا به دروغ بگم می‌خونم ولی نخونم و اون فرد رو امیدوار نگه دارم. این مصداق دورویی و بیشعوریه و به اندازه مجبور کردن آدم‌ها برای خواندن وبلاگشون زشته. مثل هاتف نباشید
۳۱. بستن و یا حذف کردن وب انتخاب ماست! نه وسیله تهدید!
باب شده که آدم‌ها پست‌های بلند می‌نویسن و حسابی اشک و آه میکنن که من دارم میرم برای همیشه! به هدف اینکه بیشتر دیده شن و یه عده تلمقشون کنن و براشون پست بنویسن و بعد اون وبلاگ‌نویس با توهین به شعور آن همه وبلاگ‌نویس دیگر و ضمن احساس زرنگی دست دادن به خودش بنویسه که چون بدون من می‌مردید و التماسم کردید بازگشتم! این روش کثیف‌ترین شکل جلب توجه عه به نظر من . اگر یک وبلاگ‌نویس واقعا موندنی است و خیلی ساده میمونه و نیازی به این عقده‌ای بازی‌ها نیست. اگر هم قراره بره یک پست خداحافظی می‌نویسه و برای همیشه همیشه میره. این انتخاب یک وبلاگ‌نویسه که بمونه و یا بره . من اگر بخوام بمونم نوشتنم را ادامه میدم . اگر می‌خوام دیده بشم و جلب توجه کنم راهش زیاده . یکیش اینه سر کیسه رو شل می‌کنم و توی وبلاگ‌ها پول میدم که تبلیغم رو بکنن! نیازی به این مظلوم نمایی‌ها و مسخره بازی‌ها ندارم . من به هیچ عنوان رفتن و یا ماندن را دستمایه دیده شدن نمی‌کنم . من هرگز مخاطبانم را تهدید به رفتن نمی‌کنم. از آنها درخواستی نمی‌کنم که اگر فلان کار را نکنید برای همیشه میرم. خب می‌دانم که خیلی‌ها خواهد گفت به درک.. برو! . بستن یک وبلاگ بسته به شرایط روحی و شرایط محیطی هر وبلاگ‌نویس داره . گاهی برخی به پاس اینکه مدت‌ها تعدادی وبلاگش را خوانده‌اند پس رسمی خداحافظی می‌نوسد و آدرس ایمیلی برای تداوم تماس می‌دهد و برای همیشه نوشتن وبلاگ را کنار می‌گذارد. ولی اینکه رفتن را دستمایه مسخره بازی کنم و یا سالی سه چهار بار خداحافظی کنم که جلب توجه کنم نشان‌دهنده کمبود توجه منه و ارزش دیگری نداره . من اگر بخوام بمونم می‌مونم . اگر بخوام آدرسی تغییر بدم میدم و اگر بخوام برم میرم. من در ازای اشتباهاتم و با لات بازی و مغروری شما را به رفتن تهدید نمی‌کنم. اگر اشتباه کردم جای رفتن و ننه من غریبم بازی معدرت‌خواهی می‌کنم . مخاطبانم را تهدید به رفتن نمی‌کنم . مثل‌هاتف باشید
۳۲.سلامت همیشه هست
اگر من مشکلات روحی دارم ، باید به روانشناس مراجعه کنم! من هرگز حق ندارم به شوخی و یا به خنده در مورد خودکشی کردن بنویسم که قصدش را دارم و یا بزودی این کار را خواهم کرد .من حق ندارم کارهایی را تبلیغ کنم که برخلاف سلامت انسان باشه و ضربه زننده باشه . من حق ندارم اگر مخاطبم زیر ۱۸ ساله تشویقش کنم به خوردن مشروب . و یا تشویقش کنم به بنگ و دود و سیگار و افیون . من حق ندارم خودزنی را اشاعه کنم . من حق ندارم تصویر خودزنی روی دستم را نه تنها دروبلاگ که در هیچ شبکه اجتماعی منتشر کنم . من حق ندارم به شوخی حرف از خودکشی بزنم و بگویم قصد خودکشی دارم . این مسایل اصلا شوخی ندارد . گاهی گفتن اینکه قصد خودکشی دارم باعث میشه در دل دیگران جرات اضافه درست بشه که بخوان به زندگیشون پایان بدن و واقعا به زندگیشون پایان بدن! وقتی که این چیزها مایه مسخره بازی میشه دیگه کسانی که واقعا نیازمند کمک هستن فراموش میشن و اینطور تصور میشه که اونا هم دارن مسخره بازی میکنن! یادمون نره که این جمله غلطه که اگر کسی می‌خواد خودش رو بکشه میره میکشه دیگه تو وبلاگ نمی‌نویسه! این جمله کاملا غلطه. وقتی کسی اعلام میکنه که قصد خودکشی داره شما باید خوشحال باشید که به زبون آورده و هرچه سریعتر باید بهش کمک کنید! من سعیم رو می‌کنم که اگر با چنین موردی مواجه بشم سعی کنم کمک کنم و شماره مددکار و کمک‌کننده‌های اجتماعی که تحصیلات این کار رو دارند و سوادشو و شغلشون اصلا همین کاره رو بهش بسپارم تا من با گفتن جملات مسخره کار رو خراب تر نکنم و کار رو به کاردون بسپارم . این لینک و همچنین این لینک کمک کننده است که بدونم باید چکار کنم . این حرف‌ها و این کارها و این چیزها اصلا جای شوخی و مسخره بازی و جلب توجه نیست! سعی می‌کنم این کار را نکنم و در صورت مواجهه کمک کننده باشم . مثل هاتف باشید!
۳۳. روح و روان آدم‌ها بازیچه مسخره بازی من نیست!
همانطور که در هر اجتماعی هر نوع آدمی پیدا میشه ، پس در دنیای وبلاگ‌ها هم آدمی پیدا میشه که افسرده باشه ، حالش خوش نباشه ، تنها باشه ، مشکلات ریشه‌ای روحی داشته باشه! اونم توی ایران که همه به نوعی درگیر چیزی هستیم . من این رو میدونم و میدونم بازی کردن با دل آدم‌ها مسخره بازی نیست که یه مدت به دلایلی کارهایی کنم و بعد زیرش بزنم . ساختن روابط عاطفی و عاشقانه بدون هیچ دلیل منطقی و فقط برای وقت گذرانی و بازی کردن اصلا روش درستی نیست. آدم‌ها واقعا عاشق میشن . وابسته میشن . شعور داشته باشم و برای بازی و تفریح و مسخره بازی ، آدم‌ها رو اغفال و وارد رابطه نکنم و بعد از گذشت مدتی گورم رو گم کنم و باعث بشم اون آدم که احتمالا مشکلات روحی هم داره درد زیادی تحمل کنه! از این موارد نه تنها در دنیای وبلاگ‌ها که در همه جا دیدم! آشغال‌های واقعی که وارد میشن و آدم‌ها رو وابسته و شیفته خودشون میکنن و بعد گورشون رو گم می‌کنند! بیشعور و عوضی نباشیم! اینجا نه سایت همسریابیه و نه سایت پیدا کردن بازیچه . مسخره کردن آدم‌ها راه یک آدم پست و حقیر و بیشعوره ! من هرگز با احساسات آدم‌ها بازی نمی‌کنم! مثل هاتف باشید!
۳۴. وقتی که در مورد چیزی نمی‌دونم، سعی نمی‌کنم خودمو بچسبونم بهش
یک سری کلمات رو استفاده کردن باید در موردش هم اطلاعات کافی داشت! لزوما وقتی ببینیم که یه چیزی باحاله و بعد بگیم ما هم همونیم حرکت قشنگ و درستی نیست! نمونش کلمه هپی! الکی بگیم ما هم عضو هپی هستیم و اصلا ندونیم چی هست! یا عرفان حلقه! یا اینکه ما مغناطیسمون رو بردیم بالا تونستیم ماشین رو تکون بدیم . یا از این رمالی‌ها و دعا نویسی‌ها که نشون بدین خیلی آدم خوفناکی هستید . این هم گرچه جزو دسته دروغ میشه ولی درست نیست . من هرگز نه نشان میدم که فراماسونم ، نه میگم دعا نویسم و نه از این دروغ‌ها تحویل مابقی میدم. تبلیغات کردن اینطور چیزها رو هم به هیچ عنوان به مصلحت نمی‌دونم ! مثل هاتف باشید! دنبال حقیقت و درستی باشید!
۳۵. برام مهم نیست
اگر هم در نظرات و جاهای دیگه مورد ظلم و تحقیر قرار گرفتم ناراحت نمیشم چون میدونم شخص تحقیر کننده چقدر حیوونی و بیچاره و حقیر و بدبخته که از اتفاقی از من فشار خورده و داره با حرکتی این فشار رو جبران میکنه. این آدم از اون دسته آدم‌هاییه که پدراشون موقع به دنیا آمدنشون نمی‌خواستنشون و هر روز بهشون می‌گفتن حیف نون! و در کل اصلا اینا قلی ان ! و یک طوری باید این عقده‌ها رو خالی کنن. برای همین اون‌ها رو نادیده میگیرم و بهشون اهمیتی نمی‌دم . و اگر اتفاقی افتاد که لازم بود جهت تنویر افکار عمومی مطلبی رو منتشر کنم و یا در حد یک پاورقی حرف بزم هم این کار رو می‌کنم . من روانم رو خیلی دوست دارم . من رسالتم نوشتنه و اجازه نمی‌دم قلی‌ها این رسالت رو از من بگیرن . من به نوشتن ادامه میدم و سعی می‌کنم از دوستانی که در این دنیا پیدا کردم از مصاحبت با دوستانم لذت ببرم . مثل هاتف باشید
۳۶. جواب های ، هوی است؟
اگر جایی نظر گذاشتم و نویسنده اون وبلاگ اومد برام نظر گذاشت ، نظرش رو محترمانه جواب میدم . به دلیل عقده‌های شخصی ، بیماری‌های جدی روحی و روانی ، پاچه اون رو نمی‌گیرم و کاری نمی‌کنم که از نظری که برام گذاشته احساس بدی بهش دست بده و فکر کنه من آشغالم. نمیگم وبلاگ خودمه زباله دونی خودمه هرجوری دوست دارم توش رفتار می‌کنم! این بیشتر نشان دهنده بیشعوریه. شاید شما سبک نوشتن تون رو داشته باشید ولی رفتار کردن با بقیه در اجتماع استاندارد‌های خودش رو داره . من نمی‌تونم مثل یه عوضی رفتار کنم و بگم وبلاگ خودمه! اینجا وبلاگ محل نوشتن و تبادل ایده و نظره. نه سطل زباله و مسخره بازی و دفترخاطرات و این چیزها.
۳۷. حمایت برای حفظ اجتماع
حمایت کردن از وبلاگ‌ها ، برای حفظ اجتماع بسیار ضروری است . شرکت‌هایی مثل بیان که سرویس بلاگ رو دارند برایشان مخاطب مهم است . اگر ما کاری کنیم که وبلاگ‌ها دیگر ننویسند و آمار نویسنده‌های وبلاگ پایین بیاید در نهایت شرکت بیان و یا بلاگفا می‌بیند که وبلاگ نویسی نداریم . پس اقدام به بستن سرویس و سرمایه‌گذاری روی کارهای سودآور دیگر هم می‌شوند و به نظر من بسیار هم کارشان درست است . به خاطر اینکه ما دلمون برای خودمون نسوخته برای چه اون‌ها ضرر بدن . یک کار کاملا درست و دقیقیه . وبلاگ‌ها رو بخونیم. حمایت کنیم . اجتماع رو حفظ کنیم . نگذاریم از بین بره. این برای حفظ خودمونه . برای ادامه داشتن وبلاگ‌نویسی . برای ادامه دار بودن وبلاگ‌ها .. ما باید حمایت کنیم تا همه بنویسند . باید قوی کنیم تا وبلاگ نویسی نمیرد. برای نمردن وبلاگ باید از وبلاگ‌نویسانش حمایت کرد. آنها را بخوانیم . نظر بدیم . دلگرمی بدیم . به بودنشون دلگرمی بدیم . دوستی کنیم . محبت جاری کنیم . اینطوری وبلاگ‌نویس‌ها با قدرت بیشتری می‌نویسن. تکصدایی منجر به مرگ وبلاگ‌نویسی میشه
۳۸. احترام به عقیده‌ها
هر نویسنده وبلاگی برای خودش عقیده و تفکر شخصی دارد. و این تفکرات و عقیده‌ها در پست‌های وبلاگ هم قابل مشاهده هستند. به هیچ عنوان فاز هدایت برنمی‌دارم و به قسمت نظرات نمی‌روم تا هدایت کنم . شروع به محکوم کردن و بحث کردن در مورد موضوع مورد نظر با وبلاگ نویس نمی کنم . اگر یک بار برای من نوشت که به تو ربطی نداره ، دیگه اصرار نمی‌کنم . با نوشته تحقیر آمیز سعی در هدایت اون آدم نخواهم داشت . اعتقادات و عقیده‌های هر آدم برای خودش محترمه . به هیچ عنوان فاز حق علیه باطل و امر به معروف برنمی‌دارم!
۳۹. اشتراک گذاشتن مخاطب‌ها
تکصدایی به ضرر وبلاگ‌هاست . اگر سعی کنیم که همه ما را بخوانند ، باعث مرگ وبلاگ‌های دیگر می‌شود . و مرگ دیگر وبلاگ‌ها یعنی مرگ سرویس وبلاگ‌نویسی. یعنی دیگه شما هم که همه مخاطب ها را برای خودت می‌خواستی دیگر وبلاگی نخواهی داشت . اشتراک مخاطب باعث بیشتر شدن مخاطب و رونق وبلاگ‌نویسی می‌شود . مخاطب‌هامون رو به اشتراک بگذاریم. با معرفی کردن وبلاگ‌های دیگر و یا دوستانمان ، سعی کنیم مخاطبانمون رو در وبلاگ‌های دیگه به اشتراک بگذاریم . پست‌های وبلاگ‌های دیگه رو معرفی کنیم و بگذاریم مخاطبانمون در میان وبلاگ‌های دیگر بچرخند. این شکلی به بقای وبلاگ‌نویسی کمک می‌کنیم. خودخواهی باعث مرگ خواهد شد
۳۹ نکته که احتمالا در آینده بهشون اضافه بشه . اگر پیشنهادی دارین شما هم توی نظرات بگین که اضافه بشه. مرسی که تا اینجا خوندین و امیدوارم باعث ایجاد تغییر بشه . علاقه‌ای به نوشتن این طور پست‌ها نداشتم ولی تشکر می‌کنم از وبلاگ My safe Place و همچین وبلاگ Garden of Eden که الهام بخش شدن که من هم در این مورد حرف بزنم :) امیدوارم اجتماع وبلاگی خوبی داشته باشیم و با هم دیگه بنویسم برای بهتر شدن جامعه مون . امیدوارم که همه با همدیگه دوست باشیم ..
ببخشید نوشته خیلی طولانی بود و امکان غلط تایپی و یا املایی به دلیل زیاد بودن نوشته وجود دارد که به بزرگی خودتون می‌بخشید :) . مرسی که تا اینجا خوندینش!
