چهلدختر منطقه بی آب و علفی بود که خدمت درون آن خیلی سخت بود . عموما پرسنل پایور ابلهی داشت. انسان های نافهم و گوساله ای بودند . فرمانده ای مغرور که کوچکترین احترامی برای سرباز قایل نبود و یک بدبختی بود که در نهایت بعد بازنشتگی می خواست در بنگاهی آبدارچی شود!
جایی که هنوز لوله کشی گاز نداشت،حمام نداشت،توالت درست نداشت و آدم کپک میزد. نمی شد لباسهایت را درست بشوری. خدمت خیلی سخت بود . نگهبانی های گاها هرشب و همیشه یک شب درمیان به خاطر تازه وارد بودن و پرسنل پایور بیشعور و نفهم که هرگز حرمت درجه را نگه نمی داشتند و یک سرباز صفر می توانست راحت یک گروهبان یک را تنبیه کند! شرایط مزخرف آب و هوایی و سرمایی که از سیصد تا پتوی پوشیده شده عبور می کرد با گرگ ها. آبی که بوی گه می داد و نمی شد آن را حتی خورد! منطقه ای محروم که صد سال پیش آمریکایی ها در آن پادگان ساخته و آن را رها کرده بودند! در وسط بیابان. شرایط فوق العاده سخت و طاقت فرسا برای همیشه تمام شد.
با انتقالی بنده موافقت شد و بنده توانستم از این شرایطی که حتی دوست ندارم یک پست هم در رابطه با آن بنویسم چون به حدی فاجعه بود جان سالم به در ببرم. سالم سالم هم نه. پیچ خوردگی پایی که تا آخر عمر با من خواهد بود سوغاتی این پادگان بود ولی برای همیشه خلاص شدم . برای همیشه از احشام خلاص شدم و به شهر خودم آمدم . سختی زیادی کشیدم که فقط در اینجا اشاره های کوتاهی کردم . ولی خدا رو شکر امضاهایم را جمع کردم و تازه رسیدم تهران و امروز آنقدر خوشحالم که اولین کارم این بود که بیایم و در وبلاگم این خبر خوش را بنویسم.
اسباب کشی هم داشتیم . یعنی داریم از خانه ای به خانه ی بزرگتر می رویم . قرار است روی سنگ بخوابم و بدنم حسابی کوفته بشود! چون حدود ساعت هشت رسیدم و کمی روی سنگ ها دراز کشیدم . چیزی که موقع آمدن ذهنم را مشغول کرد و خجالت کشیدم مسافری بود که زن و نوزاد در جلو نشسته بودند که همسر وی بودند . من را سوار کردند و در سید خندان پیاده کردند . من نیز کرایه دربست را دادم . چرا آدم باید انقدر تحت فشار باشه که حتی با خانواده هم مسافر کشی کنه اونم یک سرباز که از شرایط مزخرفی داره فرار می کنه!
یک نیمرو خوردم چون چیزی نبود و الان هم حسابی خسته تر هستم و باید بخوابم .. ولی خستگی خوبه .. نه خستگی بد! خیلی خوشحالم
در ادامه می توانید اطلاعات بیشتری را بخوانید