خانه مادر بزرگ رفته بودیم. خیلی ها گمان می کردند در کرمان نتوانم تحمل کنم و بعد از مرخصی دیگر بر نگردم. کرمان که تمام شد گفتند دیگر در کرمانشاه تحمل نمی کند و فرار می کند! ولی دیدیم کرمانشاه هم تمام شد و فرار نکردم . وقتی فکر می کنم که چه سختی هایی رو در کرمان تحمل کردم دیگه از اصطلاح سوسول استفاده نمی کنم . حسابی مرد شده بودم . سختی زیاد بهم فشار زیادی آورده بود و خیلی تعجب می کنم که چطور تونستم آن روزها رو تحمل کنم .
یک افسردگی عجیبی که در این پست اشاره کوچکی بهش کردم گرفتم . یعنی نقطه شروعش این بود. وقتی که وارد تهران شدم یک سری چیزهایی دست به دست هم دادند و درون من چیزی رو ایجاد کردند . حس می کنم پیشرفت کرده و بزرگتر شده . خیلی بزرگتر.
فکر می کنم اصلا کلید افسردگی من در آن روز زده شد . همه چیز به هم خورد . مثل اینکه روز ۲ آذر کد ۵۳ و هوای ابری کد ۲۳ و کم بودن نور خانه کد ۹۳۲ و رنگ فرش کد ۲۳۶ و تن ماهی که در ناهار داشتیم کد ۰۴۵ و دیدن یک آدم در خانه کد ۲۳۵۶۳ و یک موسیقی کد ۰۵۳۴ و ... و مجموع این اتفاقات در کنار هم یک کد ۷۲۷۴۲۹۴۸۷۲۷۶۲۸۷ث۴۶۲۸۶۳۴۲۷۶ مثلا درست می کرد در ذهن من که کلید شروع افسردگی بود . آن احساس در من وارد شد و دیگر خارج نشد. شاید یک چیزی بود که وارد بدنم شد و خارج نشد. انگار هاتف قبل مرد و یک هاتف جدید متولد شد. هرچیزی هست آن روز اتفاق افتاد و در اصل افسردگی من انگار از اون روز شروع شد. یا مثلا موادش آماده بود آن روز ترکیب شد و یک بیگ بنگ درون من اتفاق افتاد.
حضور من در کرمانشاه و باز دیدن یک سری شرایط هم باعث شد که به این افسردگی من چیزهایی اضافه بشه . فشارهای زیادی که دیدم و آدمی که هرگز دوستم نداشت هم فشار رو بیشتر و بیشتر کرد . امیدوارم بعد از خدمت درست بشه.
وقتی که در خانه مادربزرگ همه دیدند که من تیپ تکاور افتادم خیلی تعجب کردند . واقعا باریکلا به این شانس! سخت ترین خدمت رو من کردم در میان کل فامیل! سخت ترین! ولی باز زمزمه هایی بود که این فرار می کنه . نمی تونه دیگه تکاوری دووم بیاره و تحمل کنه . واقعا سخته . طاقت فرساست . نمی تونه . کار این نیست .
پادگان انسان رو جری تر می کنه به لحاظ جنسی. من اصولا برام اصلا مهم نیست در اطرافم چه می گذره . معمولا برام عادیه و به آدمای توی شهر نگاه نمی کنم .ولی وقتی که توی پادگان دوماه پشت سر هم رنگ های زرد و قهوه ای و حدودا نارنجی و خاکی با کلی پسر کچل بدون یه درختی ببینی وقتی که از در پادگان بیرون می ایی انگار آزاد شدی . چشمت همه چیز رو دنبال می کنه . من یادم نمی آد که زیاد وقتی راه میرم به آدم ها نگاه کنم ولی همیشه بعد از در آمدن از پادگان به آدم ها نگاه می کنم و نگاه می کردم . به شهر نگاه می کنم و رنگ های جدید مثل سبز آبی قرمز طوسی و.. می بینم . ترکیبشون مثلا زرد کنار آبی و سبز می بینم ..
این حس رو هر کسی که توی بیابون خدمت کرده باشه بهتر می تونه بفهمه . نمی دونم چند تاتون خدمت کردین ولی قطعا باید با من موافق باشین. بعد از ۶ روز توی شهر بودن دوباره به حالت عادی برمیگردم و دیگه نگاه نمی کنم . ولی این تشنه نگاه کردن بعد از خروج از پادگان خیلی عجیبه . خیلی خیلی عجیبه.
به هرحال باز پیشبینی شد که نتونم توی چهل دختر دووم بیارم!